intihar düşüncesi

görünmez bi şekilde evimin önünde ayakkabılarımı görmek istiyorum.

bu duyguyu yaşamayan bilmez. tarifi de kolay değildir. öyle bir düşünceye kapılırsınız ki hayatta en çok olmasını istediğiniz şeyler bile size bir yerden sonra olsa ne olur gibi gelir. öyle bir duyguya kapılırsız ki bileğinizi kestiğinizde kanlar aktıkça dertlerinizin biteceğini rahatlayacağınızı hissedersiniz. artık hayatta sizin için anlamı olan birşey yoktur. uğruna savaşacağınız birşey yoktur. kendinizi güçlü tutmaya çalışırsanız bir dahaki sefere daha yüksekten düşersiniz. bir paradokstur yani intihar düşüncesi. tıpkı hayat gibi.

sadece düşüncede kalmayıp denediğim eylemdir.. allah kimseye yaşatmasın. çaresizlik berbattır..

biz ikinci katta oturuyoruz diyorum atlasam balkondan ölmem sakat kalırım deyip geri vazgeçiyorum

zamanında kalkıştığım, sonrasında da sevdiklerimin yüzüne bakınca itten pişman olduğum eylemdir. bencilcedir.

"sikmişim böyle dünyayı" deyip gelen düşünce

kesin ölümle sonuçlansa iyi olur. gidipte salak gibi 3. kattan atlayıpta ömür boyu sakat yaşamayın

intihar etmek kolay bence. zor olan arkada seven birilerini bırakmak. (bkz: anne gibi..) (bkz: baba gibi. ) (bkz: kardeş gibi)

duştayken bi gözünüz sürekli jilette olur

ölmek isterdim ama ölürsem annem de üzüntüden ölür. annem ölmesin diye ölemem. düşün ölümü düşünürken bile başkasını düşünüyorsun. öyle bi vazgeçmişlik...

hayatını tek bir amaca bağlayıp onu hayatının anlamı olarak görenlerin içinde bulunacağı durum olduğunu savunur goethe. hayatı anlamlandırmaya çalışmadan, amaçlarınızı mutluluğunuzun bir işareti,kutsal alameti yapmadan yaşayın der. bu düşünceye kapılmamak için umudu inatçı bir bekleyişe dönüştürmemek lazım. umuda köle olmadan, gücünüzün yettiğinin peşinden gitmeli.

arada gelir ama iki şeyden dolayı gerçekleşmez allahın varlığından emin olduğum için diğeri ise annem çok üzülür

mental olarak intiharın eşiğindesin ama fiziksel olarak kedilerle konuşup, çiçekleri suluyorsun. gören de hayatı seviyorsun sanıyor.

çok düşündüm ama sevdiklerime uzaktan doyamam diye yapamıyorum

bana psikolojik tedavi görmeyi düşündüren fikir.dr nin ailem ile önlem için görüşüp "intihara meyli var"demesinden de cesaret edemediğim fikirdir ayrıca.

dinime ve inancıma göre yanlış bir eylem olması nedeniyle gerçek hayatta uygulayamadığım düşünce

saçmadır. zaten istesen de istemesen de öleceksin, ne bu acele? madem geldin dünyaya, iyice boka bat da öyle git.

intihar edersen baban seni öldürür

günah olmasa ve ailemin üzülcegini bilmesem bende cok agır basıcak bir düsünce

zayıf insanların düşüncesi bir kolaya kaçma yolu diyenler olucak fakat yorulmuş olmasak artık zorlanmasak neden böyle düşünelim ki

siz sanıyorsunuz ki intihar kendini öldürmek... intihar kendine zarar vermektir aslında. ama size göre sadece erkekler yanar sadece erkekler içer. biz kadını sigaraya başlatacak kadar adamlıktan yoksun kişiler girdi hayatıma...

ne bileyim intihar etmek isteyen kişi cok düşuncegini zannetmiyorum zaten düşunse intihar etmez her şeye inat yaşar

bir keresinde hap yutarak intahar etmeye çalışmıştım yanlış hapı yutmuşum isal olmuştum aq

zaman zaman kafa kurcalayan bir düşüncedir

tüm sorunlara göğüs germekten korkup kaçmaktır.

ben 46 tane ilaç içmiştim son 3 tanesi mide koruyucuymuş daha fazla konuşmak istemiyorum

eğer bir seyin ölmesi gerekirse bu sizin değil intihar düşüncesi nin olması lazım. hiçbir şey sizin hayatınızdan önemli değil.

ölecek kadar yaşamadık daha. kendimize gelelim.

ara ara düşünüyorum ama güneşli günleri görme umuduyla vazgeçiyorum hep

intihari kacis gibi degil de son çıkış gibi goruyorsaniz tebrikler, ölüme bir adim daha yaklastiniz.

çok bencilce bir düşüncedir arkanız da sizi seven o kadar insan varken sizinde sevdikleriniz varken herşeyi boşverip dünyadan kurtulma düşüncesi zorlukların üst üste gelip birikmesiyle oluşmuş bir düşüncedir genellikle yapmayın arkadaşlar ne yaşarsanız yaşayın sevdiklerinizi sizi sevenleri üzmeye hiç değmez

ölmek isteyecek kadar çaresiz ama intihar edemeyecek kadar korkağım .

artık bazı şeyleri taşıyamadığını kaldıramadığını düşünür insan. gerçekten de öyle bir durumdayım. hani bu korkaklık güçsüzlük değil. birşeylere göğüs geremiyorum. hiçbir şey eskisi gibi değil her şeyden herkesten nefret ediyorum. depresyon falan değil bu hani ciddi manada nefes bile almak istemiyorum. ve aslında nefes almak için bi sebebim bile yok. sevdiğim insanlar yanımda değil. kimsem yok. hayatımı sikip attım. ne geri dönebilirim ne yapabileceğim bir şey var. yıllarım gitti,sevdiklerim gitti,hayatım gitti kısacası. ve bundan daha başka bir çıkar yolum yok. ciddi manada düşünüyorum bunu.

çaresizliğin eyleme dönüştürülme düşüncesidir..

düşüncesinden bile hoşnut olmuyorum. hele intiharı ahım şahım bi şekilde anlatan türde yazılar okuyunca "pü amına kodum" diyorum.

(bkz: ben onun amına koyim ) artık düşünmüyorum yaşa gör geçir işte 70 senelik organizmayız

düşündüğünüz kadar cesur olmadığınızı intihar etmeyi denerken anlarsınız

benimle intihara kalkışsan bana orada da yamuk yaparsın

sigarayı intihardan sayarsak şu dünyada 1 milyara yakın insan hergün intihar ediyor. isin garibi kimse icerken öleceğini düşünmüyor

ben nişan attigimda 1 hafta falan odaya kilitlendim dayanamadım acısına intihar ettim. serefsizi aramislar kız intihar etti hastaneye gel diye . gelmediği gibi de numarasını değiştirmiş orospu evladı

bazen tek kaçış yolu gibi gelir ve sonra allahu akbarrr

hayatta herkesin bircok kez düşündüğü, ama bir çoğunun "bu acıya dayanamıyorsak cehennemdeki acıya nasıl dayanacagız? " düşüncesiyle vazgeçtiği eylemm..

bir kere akla düştü mü çıkmaz o. the dark knight'ta the joker'in söylediği gibi; " delilik yerçekimi gibidir. hafifçe itmen yeterli." intihar etmek de böyle bir şey işte. akla düştüğü an ondan vazgeçmen ya da eyleme dökmen yıllar alabilir. bu yıllar bazen tek bir saliseden ibaret olur, bazense ömrün kendisinden ibaret. dinler intiharı yasak saymayıp ve ben öpüşmek'in muhteşemliğini bilmiyor olsaydım çoktan öldürürdüm kendimi. bu eylemi de %99.9 yüksek bir yerden atlayarak yapardım. yükseklik fobim var çünkü. yüzleşmem lazım bu fobimle. bu noktaya bir çok kez geldi hayatım. her seferinde "yarın daha güzel olacak" diyerek vazgeçtim. içimdeki o ümit ve umut yakamı bırakmadı hiç. son 5-6 yıldır ise buna en büyük engel eski sevgilim ve sosyal medyada beni seven yüzbinlerce genç oldu. düşünsenize, bir sabah uyanıyorsunuz ki aşık olduğunuz kişi intihar etmiş. ne büyük bir yük bu. onu hayata tutunduramamışsınız. bir kere bile yaşam sunamamışsınız ona. dediğim gibi, bir de gençler engel oldu buna. iyi-kötü onların rol modeliyim. dediğim her şeye sorgusuz sualsiz, bana güvendiği ve inandığı için inanan yüz binlerce genç var. onların bir sabah benim intihar ettiğimi öğrenmeleri ne kadar bencilce. o travma tek bir gencin zihninde yer etse öldükten sonra bile bir şekilde kahrolurum. o kadar bencil olamadım sanırım. intiharın en temelinde geride kalanları kendinden mahrum bırakmak var bence. tamamen bencillik kaynaklı bir vazgeçiş. ve biraz da kendini üstün görme hezeyanı. ölümcül hastalık ve ağrıları olanlar için geçerli değil tabii bu dediklerim. daha çok ortalama insanlar için geçerli. bir de intihar etmek marifet değil ki. zaten öleceksin. ki intihar edip ölmeme riskin de var. bir kere gördüm, intihar edip de ölmeyen bi genci. kendini asmış, ölmemiş. felç olmuş. o kadar ürktüm ki, o kadar korktum ki kendisine bakarken, onun bulunduğu hastaneden koşarak uzaklaştım. ölümle şaka olmaz. ölümün şakası yok. hele bi önce biraz yaşayalım. sonra ölürüz. acelesi yok. belki bir gün sonra. belki de 70 yıl. farketmiyor. zaman sadece albert einstein için önemli. benim için artık manası yok zamanın.

hepsi olmasa da 18 yaşına gelmiş bir bireyin aklına mutlaka gelmiştir. yapmayın günah

içinden çıkamadığım bir düşüncedir çıldırmama ramak kaldı yardım